Cène du Seigneur - Biblique

Rab'bin Sofrası Hakkında İncil Ayetleri

Sadece Komünyon değil, Komünyon da dahil olmak üzere her öğün, yaratıklar olarak Tanrı'ya bağlı olduğumuzun bir hatırlatıcısıdır. Özerk değiliz. Yiyeceklerimizin çoğu başka insanlar tarafından yetiştirilir, işlenir, dağıtılır ve belki de pişirilir. Her gün güvendiğimiz karmaşık bir ilişkiler ağının parçasıyız. Ve tüm bunların arkasında, yarattıklarının ihtiyaçlarını cömertçe karşılayan sevgi dolu Yaratıcımız vardır. Bu nedenle İsa bize şu duayı öğretti: “Bugün bize günlük ekmeğimizi ver” (Matta 6:11). Ancak cemaat yemeği özeldir. Çünkü paydaşlık aynı zamanda Tanrı'ya yalnızca yaratıklar olarak değil, aynı zamanda günahkarlar olarak da bağlı olduğumuzun bir kabulüdür. Oğlunun ölümünü yaşıyoruz. Her lokma, kendimizi kurtaramayacağımızın bir hatırlatıcısıdır. Fiziksel yaşam için günlük ekmeğe güvendiğimiz gibi, ruhsal yaşam için İsa'ya güveniyoruz. Çünkü o hayatın ekmeğidir.

İhanetinin akşamı, İsa havarileriyle yemek yerken eline ekmek aldı ve şöyle dedi: “Bu, size verilen bedenimdir; bunu beni anmak için yap” (Luka 22:19). Rab'bin Sofrasına katıldığımızda, her birimiz İsa'nın anısına küçük bir parça ekmek yiyoruz.

"Aynı şekilde akşam yemeğinden sonra kâseyi alıp, 'Bu kâse sizin uğrunuza dökülen kanla yapılan yeni ahittir' dedi" (ayet 20). Rab'bin Sofrası'nda az miktarda şarap (veya üzüm suyu) içtiğimizde, İsa'nın kanının bizim için döküldüğünü ve kanının yeni antlaşmayı başlattığını hatırlıyoruz. Nasıl eski ahit kan serpilerek mühürlendiyse, yeni ahit de İsa'nın kanıyla kuruldu (İbraniler 9:18-28).

Pavlus, "Bu ekmeği her yediğinizde ve bu kâseden her içtiğinizde, o gelinceye kadar Rab'bin ölümünü ilan etmiş olursunuz" dedi (1 Korintliler 11:26). Rab'bin Sofrası, İsa Mesih'in çarmıhtaki ölümüne bakar. İsa'nın ölümü iyi mi kötü mü? Ölümünün bazı çok üzücü yönleri var, ancak genel tablo şu ki, ölümü hepimiz için harika bir haber. İsa yaptığına sevindi. Tanrı'nın bizi ne kadar çok sevdiğini, Oğlunu bizim yerimize ölmesi için gönderdiğini gösterir, böylece günahlarımız bağışlansın ve sonsuza dek O'nunla yaşayabilelim.

Kilise tarihinde hiçbir konu Rab'bin Sofrası kadar tartışmalı olmamıştır. Doğasının anlaşılmasında hiçbir zaman oybirliği, kutlanma biçiminde de tekdüzelik olmamıştır. Erkeklerin katılması gereken duruş konusunda son zamanlarda tartışılan anlamsız soruları dikkate almadan; şarabın karıştırılmış mı yoksa karıştırılmamış mı servis edileceği; mayalı ekmek mi mayasız ekmek mi kırılmalı; Ziyafete kimlerin kabul edilmesi gerektiği ve ne sıklıkta hazırlanması gerektiği gibi sorular her kilisede farklı şekilde çözüldü. Katolik Kilisesi'nde, bebeklere bir zamanlar izin verildi ve sonra katılmaları yasaklandı; ve dokuzuncu yüzyıldan beri, laikler yalnızca ekmeği alıyor, kâse rahipliğe ayrılmış durumda. Yani, ciddiyet saatine gelince. Dördüncü Lateran Konseyinde, her inananın yılda en az bir kez - Paskalya'da - cemaat alması gerektiğine karar verildi. Daha sonra bu ayinin yılda üç kez - Paskalya'da, Pentekost'ta ve Noel'de - alınması gerektiğine karar verildi.

İsa'nın bedeni, bizim için verilen mükemmel hayatından bahseder. Tanrı'nın doğruluğundan bu kadar uzaklaşmış olan bizler, kendimizde olmayan şeyleri O'nda bulalım diye, kusursuz bir itaatle dolu bu hayatı verdi.