Cène du Seigneur - Biblique

Bijbelverzen over het avondmaal

Elke maaltijd, niet alleen de communie, maar ook de communie, herinnert ons eraan dat we afhankelijk zijn van God als schepselen. We zijn niet autonoom. Veel van ons voedsel wordt verbouwd, verwerkt, gedistribueerd en misschien gekookt door andere mensen. We maken deel uit van een complex web van relaties waar we dag in dag uit op vertrouwen. En achter dit alles staat onze liefhebbende Schepper, die genereus voorziet in de behoeften van zijn schepping. Daarom leerde Jezus ons bidden: “Geef ons heden ons dagelijks brood” (Matteüs 6:11). Maar de communiemaaltijd is bijzonder. Want gemeenschap is ook een erkenning dat we niet alleen als schepselen, maar ook als zondaars van God afhankelijk zijn. We leven de dood van zijn Zoon. Elke hap herinnert ons eraan dat we onszelf niet kunnen redden. Net zoals we vertrouwen op dagelijks brood voor het fysieke leven, vertrouwen we op Jezus voor ons geestelijk leven. Omdat hij het brood des levens is.

Op de avond van zijn verraad, terwijl Jezus aan het eten was met zijn discipelen, nam hij brood en zei: “Dit is mijn lichaam dat voor jullie is gegeven; doe dit tot mijn gedachtenis” (Lucas 22:19). Als we deelnemen aan het Avondmaal, eten we allemaal een klein stukje brood ter nagedachtenis aan Jezus.

"Evenzo nam hij na het avondeten de beker en zei: 'Deze beker is het nieuwe bloedverbond dat voor u vergoten wordt'" (vers 20). Als we een kleine hoeveelheid wijn (of druivensap) drinken bij het avondmaal, herinneren we ons dat het bloed van Jezus voor ons werd vergoten en dat zijn bloed het nieuwe verbond inluidde. Net zoals het oude verbond werd bezegeld door de besprenging met bloed, werd het nieuwe verbond opgericht door het bloed van Jezus (Hebreeën 9:18-28).

Paulus zei: "Elke keer dat u dit brood eet en deze beker drinkt, verkondigt u de dood van de Heer, totdat hij komt" (1 Korintiërs 11:26). Tijdens het Avondmaal wordt teruggeblikt op de dood van Jezus Christus aan het kruis. Is de dood van Jezus goed of slecht? Er zijn enkele zeer trieste aspecten aan zijn dood, maar het algemene beeld is dat zijn dood geweldig nieuws is voor ons allemaal. Jezus is blij dat hij dat gedaan heeft. Het laat zien hoeveel God van ons houdt, zoveel dat hij zijn Zoon stuurde om voor ons te sterven, zodat onze zonden zouden worden vergeven en we voor altijd bij hem zouden kunnen wonen.

In de geschiedenis van de kerk is er geen onderwerp dat meer controverse oplevert dan het avondmaal. Er is nooit eensgezindheid geweest in het begrip van de aard ervan, noch in de manier waarop het gevierd werd. Zonder rekening te houden met de frivole vragen die recentelijk zijn gedebatteerd over de houding waarin mannen zouden moeten deelnemen; of er gemengde of ongemengde wijn wordt geschonken; of gezuurd of ongezuurd brood moet worden gebroken; de vragen werden in elke kerk anders opgelost, wie tot het feest moest worden toegelaten en hoe vaak het moest worden voorbereid. In de katholieke kerk waren baby's ooit toegestaan ​​​​en daarna verboden om deel te nemen; en sinds de negende eeuw ontvangen de leken alleen het brood, terwijl de beker gereserveerd is voor de priesters. Dus wat betreft het uur van plechtigheid. Op het Vierde Concilie van Lateranen werd verordend dat elke gelovige minstens één keer per jaar ter communie zou moeten gaan - met Pasen. Toen werd besloten dat dit sacrament drie keer per jaar zou worden ontvangen - met Pasen, met Pinksteren en met Kerstmis.

Het lichaam van Jezus spreekt van zijn volmaakte leven dat voor ons werd gegeven. Hij gaf dit leven van volmaakte gehoorzaamheid zodat wij, die zo ver verwijderd zijn van de gerechtigheid van God, in hem zouden vinden wat we niet in onszelf hebben.