Terjemah Risalatul Qusyairiyah

رساله قصیریه کتابی است که طهارت توحید و عقیده را حفظ می کند

کتاب نوشته شیخ عبدالکریم القصیری نیسابوری یا معروف به امام قصیریه، در سال 376 هجری قمری در شهر اوستوی نیسابور (نیسابور/نایسابور) به دنیا آمد و در سال 465 هجری قمری درگذشت. سن 87 سالگی این کتاب علم تصوف را توضیح می دهد.

از ویژگی‌های خاص این کتاب این است که از منظر تاریخی، کتاب همزمان با روزهای اولیه تشکیل گروه ترکات پدید آمد. بنابراین هدف او از نگارش این کتاب، ایجاد پل ارتباطی با درک مردم از ماده عبادت (نه فقط در ظاهر) بود.

رساله قصیریه کتابی است که طهارت توحید و عقیده صحیح را با تکیه بر احکام شرع حفظ می کند. به گفته قسیری، ورود به تصوف لازمه مطلق است. پس رساله قصیریه نظر عده ای را رد می کند که تصوف را به تعالیمی که مملو از بدعت و خرافه و حتی شرک است متهم می کنند.

امام قصیری تصریح کرد: تصوف باید به قرآن و سنت تکیه کند و به ایمان و شریعت پایبند باشد.

کتاب رساله قصیریه به دلیل تسلط مؤلف بر علوم پشتیبان، خارج یا عقلیه: فقه، اصول فقه، تاریخ، ادبیات و البته تفسیر و حدیث است.

چیدمان کتاب هایی که بر اساس مباحث فرعی نوشته شده اند، خواندن و درک مطالب را برای خوانندگان آسان می کند.

و از جمله مطالبی که مطرح می کند

ایمان

اباعبدالله بن خفیفی می‌گوید: «ایمان یعنی عزم قلب نسبت به آنچه حق در غیب بیان کرده است».

ابوالابسیاری می گوید: مواهب خداوند بر دو قسم است: کرامه و استدراج. هر چه در درونت جاودانه بماند کرامه است و هر چه از تو ناپدید شود استدراج است. پس فقط بگو انشاءالله ایمان دارم!

سهل بن عبدالله توستری تأکید می‌کند: «کسانی که ایمان آورده‌اند، خداوند متعال را با چشم‌های دل، بدون محدودیت و حد و مرز می‌بینند.

ابوالحسین نوری می‌گوید: قلب محل شهادت حق است. ما هرگز دلی را ندیدیم که بیشتر از آن چیزی که دل محمد دیده، مشتاق او باشد. سپس خداوند متعال. آن را به معراج تسبیح کن تا مقدمه ای برای رؤیت خداوند متعال و کمال باشد».

ابوعثمان مغربی می گوید: «من به چیزی در جهت گیری اعتقاد دارم. وقتی به بغداد آمدم همه اینها از قلبم ناپدید شد. سپس نامه ای به دوستم در مکه نوشتم که «الان به اسلام گرویده ام، به اسلام جدید (در واقع).

از ابوعثمان در مورد مخلوقات سؤال شد. او پاسخ داد: «چاپ و سایه هایی که قوانین قدرت الهی بر آنها حاکم است».

الواسیثی می‌گوید: «هنگامی که روح و بدن به اذن خدا قائم باشند و هر دو به اذن او ظاهر شوند، هر دو قائم هستند نه با جوهر خود. همین طور امیال و حرکات، به اذن خدا، راست بایستند، نه با جوهرشان. زیرا این حرکات و خواسته ها شاخه های جسم و روح هستند.