Pengantar Sosiologi Pendidikan

مطالعه علمی که فرآیند تعامل اجتماعی را مورد بحث قرار می دهد

تاریخ جامعه شناسی تربیتی

از آنجایی که انسان ها آگاهانه یا ناآگاهانه در این دنیا به دنیا می آیند، در واقع با روابط اجتماعی، یعنی روابط بین انسان ها در جامعه آشنا شده اند. روابط اجتماعی بیرونی از روابط بین فرزندان و والدین شروع می شود و سپس به همسایگان گسترش می یابد.

در این رابطه اجتماعی، فرآیند شناخت وجود دارد و فرآیند شناخت فرهنگ ها، ارزش ها، هنجارها و مسئولیت های انسانی گوناگونی را در بر می گیرد، به طوری که می توان سبک های مختلف زندگی اجتماعی را با مشکلات مختلف ایجاد کرد.

این جامعه شناسی توسط آگوست کنت ابداع شد، بنابراین او را به عنوان پدر جامعه شناسی می شناسند، او در سال 1798 در مونپلیه به دنیا آمد. او نویسنده اکثر مفاهیم، ​​اصول و روش هایی است که در حال حاضر در جامعه شناسی مورد استفاده قرار می گیرد که از کنت سرچشمه می گیرد. کنت جامعه شناسی را به استاتیک اجتماعی و پویایی اجتماعی تقسیم کرد و جامعه شناسی دارای ویژگی های زیر است:

1. ماهیت تجربی دارد، یعنی مبتنی بر مشاهده و عقل سلیم است که نتایج آن نظری نیست.

2. نظری است یعنی همیشه سعی در تدوین انتزاعات و مشاهدات دارد.

3. ماهیت تجمعی دارد، یعنی نظریه های جامعه شناختی بر اساس نظریه های موجود شکل می گیرد و سپس تصحیح، بسط و پالایش می شود.

4. ننوتیک است، یعنی مزایا و معایب یک واقعیت معین را زیر سؤال نمی برد، بلکه آن واقعیت را توضیح می دهد.

کنت می گفت که هر شاخه از علوم انسانی باید از سه مرحله متوالی رشد نظری، یعنی دینی یا خیالی، متافیزیکی یا انتزاعی و علمی یا مثبت عبور کند.

پس از پایان جنگ جهانی دوم، توسعه جامعه به شدت تغییر کرد، جایی که جامعه جهانی خواهان تغییراتی در پاسخ به تحولات و نیازهای جدید برای تعدیل رفتار مؤسسات آموزشی بود. از این رو، رشته جامعه شناسی تربیتی که به فراموشی سپرده شده بود، به عنوان بخشی از علوم مهم در مؤسسات آموزشی دوباره مطرح شد.

به نظر دکتر. آری اچ. گوناوان، که تاریخ جامعه شناسی آموزشی از 4 مرحله تشکیل شده است که عبارتند از:

آ. مرحله اول، جایی که جامعه شناسی به عنوان بخشی از دیدگاه زندگی با فلسفه عمومی است. در این مرحله جامعه شناسی شاخه ای از فلسفه است، از این رو نام آن فلسفه اجتماعی است.

ب در این مرحله دوم، تمایل به ساختن مجموعه ای از دانش بر اساس تجربیات و رویدادهای واقعی (تجربی) به وجود می آید. بنابراین در این مرحله میل به جدایی بین فلسفه و جامعه وجود دارد.

ج جامعه شناسی در این مرحله سوم، مرحله اولیه جامعه شناسی به عنوان علمی است که به تنهایی می ایستد. مردم می گویند کنت «پدر جامعه شناسی» است، زیرا او اولین کسی بود که واژه جامعه شناسی را در بحث جامعه به کار برد.

در همین حال، سنت سیمون یک «پیشگام» برای جامعه شناسی به حساب می آید. او قصد دارد علمی به نام «سیاسی-روانی» تشکیل دهد.

سنت سیمون و همچنین کنت با این دانش، فرمول تورگو (1726-1781) را به عنوان فردی که به جامعه شناسی کمک کرد، اتخاذ کردند، به طوری که جامعه شناسی خود به خود رشد کرد.

د در این مرحله آخر، ویژگی اصلی میل به ایجاد مرزهای محکم در مورد ابژه های جامعه شناختی و همچنین ارائه درک و روش های خاص جامعه شناختی است. پیشگامان جامعه شناسی که در روش خود مستقل بودند در اواخر قرن 18 و اوایل قرن 19 بودند، از جمله فیچه، نوالیس، آدام مولر، هگل و دیگران.