Tenses in Urdu

All Tenses with Easy Urdu

In grammatica is gespannenheid een categorie die tijdreferentie weergeeft met verwijzing naar het moment van spreken. [2] [3] Tijden worden meestal gemanifesteerd door het gebruik van specifieke vormen van werkwoorden, vooral in hun conjugatiepatronen.

De hoofdtijden die in vele talen worden gevonden, zijn onder meer het verleden, het heden en de toekomst. Sommige talen hebben slechts twee verschillende tijden, zoals verleden en niet-verleden tijd, of toekomstige en non-future. Er zijn ook gespannen talen, zoals de meeste Chinese talen, hoewel het een toekomstig en non-future-systeem kan bezitten, dat typerend is voor de Sino-Tibetaanse talen. [4] Aan de andere kant maken sommige talen fijnere onderscheidingen, zoals remote vs recent verleden of near vs remote future.

Tangen drukken over het algemeen de tijd uit ten opzichte van het moment van spreken. In sommige contexten kan hun betekenis echter worden gerelativeerd tot een punt in het verleden of de toekomst dat is vastgelegd in het discours (het moment waarover gesproken wordt). Dit wordt relatieve (in tegenstelling tot absolute) tijd genoemd. Sommige talen hebben verschillende werkwoordsvormen of constructies die een relatieve tijdsruimte vertonen, zoals perfect verleden tijd en 'toekomst in het verleden'.

Spanningsuitdrukkingen zijn vaak nauw verbonden met uitingen van de categorie van aspecten; soms worden wat traditioneel tijden worden genoemd (in talen als het Latijn) in moderne analyse beschouwd als combinaties van gespannen met aspect. Werkwoorden zijn ook vaak geconjugeerd voor gemoedstoestand, en omdat in veel gevallen de vier categorieën niet afzonderlijk worden gemanifesteerd, kunnen sommige talen worden beschreven in termen van een gecombineerd tijd-aspect-gemoedstoestand (TAM) systeem.

Het Engelse zelfstandig naamwoord tijd komt uit Oude Franse tientallen "tijd" (gespelde uitzendkrachten in modern Frans door doelbewuste archaïsering), uit Latijnse tempus "tijd". [5] Het is niet gerelateerd aan de adjectieve tijd, die komt van de Latijnse tensus, het perfecte passieve deelwoord van tendere "stretch".

In de moderne taaltheorie wordt tijd verstaan ​​als een categorie die tijdreferentie uitdrukt (grammaticaliseert); namelijk eentje die op grammaticale wijze een staat of een handeling in de tijd plaatst. [2] [3] Desalniettemin wordt in veel beschrijvingen van talen, met name in de traditionele Europese grammatica, de term 'tijd' toegepast op reeksen werkwoordsvormen of constructies die niet alleen in de tijd uitkomen, maar ook extra eigenschappen van de staat of handeling - in het bijzonder aspectueel of modaal eigenschappen.

De categorie van aspecten drukt uit hoe een staat of actie betrekking heeft op tijd - of het nu wordt gezien als een complete gebeurtenis, een voortdurende of herhaalde situatie, enz. Veel talen maken een onderscheid tussen perfectief aspect (aanduidende volledige gebeurtenissen) en imperfectief aspect (duidend op doorgaande of herhaalde situaties); sommige hebben ook andere aspecten, zoals een perfect aspect, waarmee een staat wordt aangeduid die volgt op een eerdere gebeurtenis. Sommige van de traditionele "tijden" drukken tijdreferentie uit samen met aspectuele informatie. In het Latijn en het Frans bijvoorbeeld, geeft het onvolmaakte verleden tijd weer in combinatie met imperfectief aspect, terwijl andere werkwoordsvormen (het Latijnse perfect, en het Franse passé composé of passé eenvoudig) worden gebruikt voor verleden tijdverwijzingen met een perfectief aspect.

Niet alle talen hebben gespannen: onbuigzame talen omvatten Chinees en Dyirbal. [7] Sommige talen hebben alle drie de basisduren (het verleden, het heden en de toekomst), terwijl andere er slechts twee hebben: sommige hebben verleden en niet-verleden tijd, de laatste heeft betrekking op zowel huidige als toekomstige tijden (zoals in het Arabisch, Japans en in het Engels in sommige talen). analyses), terwijl andere zoals Groenland en Quechua toekomstig en niet-toekomstig zijn. Sommige talen hebben vier of meer tijdvakken, die in het verleden fijner onderscheid maken (bijvoorbeeld op afstand of recent verleden) of in de toekomst (bijvoorbeeld in de buurt van nabije toekomst). De taal van Kalaw Lagaw Ya met zes geschreven talen heeft het verre verleden, het recente verleden, het heden van vandaag, het heden, de toekomst van vandaag / nabije toekomst en de verre toekomst.