Tenses in Urdu

همه زمانها با اردو آسان

در گرامر، مدت زمان یک دسته است که بیانگر مرجع زمانی با اشاره به لحظه صحبت است. [2] [3] زمانها معمولا با استفاده از اشکال خاص افعال، به ویژه در الگوهای تلفیقی آنها ظاهر می شود.

دوره های اصلی در بسیاری از زبان ها شامل گذشته، حال و آینده است. بعضی از زبانها دارای دو دوره متمایز هستند مانند گذشته و گذشته، یا آینده و غیرقابل پیش بینی. زبان های بی دقتی نیز مانند بسیاری از زبان های چینی وجود دارد، هرچند که می تواند یک سیستم آینده و غیرقابل پیش بینی باشد که در زبان های سینوسی تبت وجود دارد. [4] از سوی دیگر، بعضی از زبانها تمایزی شاداب تر از قبل، از قبیل از راه دور و گذشته اخیر، و یا نزدیک به آینده دور است.

زمانها به طور کلی زمان را نسبت به لحظه صحبت بیان می کنند. با این حال، در بعضی از زمینه ها، معنی آنها ممکن است نسبت به یک نقطه در گذشته یا آینده که در گفتمان ایجاد شده است (لحظه ای که در آن صحبت می شود) نسبی می شود. این نسل (در مقایسه با مطلق) نامیده می شود. بعضی از زبانها فرمهای واژگانی مختلف یا سازههایی دارند که نسبی نسبی را شامل میشوند، از قبیل pluperfect (گذشته در گذشته) و «آینده در گذشته».

بیانات تنش اغلب با بیان عبارات دسته بندی جنبه ارتباط دارد؛ گاهی اوقات آنچه که به طور سنتی به نام زمان (در زبان هایی مانند لاتین) ممکن است در تحلیل مدرن به عنوان ترکیبی از زمان و جنبه در نظر گرفته شود. فعل ها اغلب برای خلق و خوی همجوشی هستند و از آنجاییکه در بسیاری از موارد چهار دسته به طور جداگانه ظاهر نمی شوند، برخی از زبان ها ممکن است از لحاظ سیستم ترکیبی تنش-aspect-mood (TAM) توصیف شوند.

اسم عنصر انگلیسی از دنیای فرانسوی دهها "زمان" (به زبان اسپانیایی در فرانسوی مدرن از طریق آرام سازی عمدی) از زمان "زمان" لاتین می آید. [5] این به معنای وابستگی به شرایط خاصی نیست که از تطبیق لاتین به شمار می آید.

در تئوری زبان شناختی مدرن، تنش به عنوان یک دسته است که بیانگر (grammaticalizes) مرجع زمان است؛ یعنی یک که با استفاده از دستوری گرامر، حالت یا حالت را در زمان قرار می دهد. [2] [3] با این وجود، در بسیاری از توصیفهای زبانها، به ویژه در دستور زبان سنتی اروپایی، اصطلاح «تنش» به مجموعه ای از اشکال یا ساختار فعل اطلاق می شود که نه صرفا موقعیت در زمان است، بلکه ویژگی های اضافی دولت یا عمل - به ویژه خاص یا مودال خواص

رده جنبه بیان می کند که چگونه یک دولت یا اقدام به زمان مربوط می شود - چه این به عنوان یک رویداد کامل، یک وضعیت در حال انجام یا تکراری و غیره دیده می شود. بسیاری از زبان ها بین جنبه ای کامل (نشان دهنده وقایع کامل) و جنبه ناکارآمد یا شرایط تکراری) برخی از جنبه های دیگر نیز مانند یک جنبه کامل، نشان دهنده یک دولت پس از یک رویداد قبلی است. برخی از «زمانهای سنتی»، مرجع زمان را همراه با اطلاعات خاص بیان می کنند. به عنوان مثال، در مثال لاتین و فرانسوی، ناقص زمان گذشته را همراه با جنبه ناقص نشان می دهد، در حالی که فعل دیگر شکل می گیرد (لاتین کامل و ترکیب فرانسوی یا passé simple) برای اشاره به زمان گذشته با جنبه ای کامل مورد استفاده قرار می گیرد.

نه همه زبان ها زمان دارند: زبان های بی سابقه شامل چینی و دییرال [7] برخی از زبان ها دارای سه دوره اساسی (گذشته، حال و آینده) هستند، در حالی که دیگران تنها دو نفر هستند: برخی از زمان های گذشته و غیر زمان دارند، که در دو دوره فعلی و آینده قرار دارند (مانند بعضی از زبان های عربی، ژاپنی و انگلیسی تجزیه و تحلیل)، در حالی که دیگران مانند گرینلند و Quechua آینده و nonfuture. بعضی از زبانها دارای چهار یا بیشتر زمان هستند، تمایز دقیق تر در گذشته (مثلا در گذشته یا در گذشته) و یا در آینده (مثلا در نزدیکی آینده دور). زبان شبهزنی Kalaw Lagaw Ya از استرالیا گذشته دور، گذشته اخیر، گذشته امروز، حال حاضر، امروز / آینده نزدیک و آینده دور است.