History of Panama

ปานามา

ประวัติศาสตร์ของปานามารวมถึงประวัติศาสตร์ของคอคอดปานามาก่อนการล่าอาณานิคมของยุโรป

ก่อนการมาถึงของชาวยุโรป ปานามาตั้งถิ่นฐานอย่างกว้างขวางโดยผู้คนที่พูดภาษา Chibchan ภาษา Choco และภาษา Cueva ไม่มีความรู้ที่ถูกต้องเกี่ยวกับขนาดของประชากรพื้นเมืองยุคพรีโคลัมเบียน ประมาณการไว้สูงถึงสองล้านคน พวกเขาใช้ชีวิตส่วนใหญ่ด้วยการตกปลา การล่าสัตว์ เก็บพืชและผลไม้ที่กินได้ ปลูกข้าวโพด สควอช และพืชหัว และอาศัยอยู่ในบ้านเหนียงและบ้านที่มีหลังคามุงจากใบปาล์ม

การตั้งถิ่นฐานถาวรของชาวยุโรปแห่งแรกคือ Santa María la Antigua del Darién บนแผ่นดินใหญ่ของทวีปอเมริกาก่อตั้งขึ้นในปี 1510 Vasco Nuñez de Balboa และ Martín Fernández de Enciso ตกลงกันในบริเวณใกล้ปากแม่น้ำ Tarena ในมหาสมุทรแอตแลนติก สถานที่แห่งนี้ถูกทิ้งร้างในปี 1519 และชุมชนได้ย้ายไปที่ Nuestra Señora de la Asunción de Panamá (ปัจจุบันคือเมืองปานามาซิตี้) ซึ่งเป็นชุมชนชาวยุโรปแห่งแรกบนชายฝั่งมหาสมุทรแปซิฟิก

ปานามาเป็นส่วนหนึ่งของจักรวรรดิสเปนมานานกว่า 300 ปี (ค.ศ. 1513–1821) และชะตากรรมของมันเปลี่ยนไปโดยมีความสำคัญทางภูมิรัฐศาสตร์ต่อมงกุฎสเปน ในศตวรรษที่ 16 และ 17 ในช่วงรุ่งเรืองของจักรวรรดิ ไม่มีภูมิภาคอื่นใดที่จะพิสูจน์ได้ว่ามีความสำคัญทางยุทธศาสตร์และเศรษฐกิจมากไปกว่านี้

ในวันที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2364 ในกิจกรรมพิเศษที่เรียกว่า Grito de La Villa de Los Santos ชาวเมือง Azuero ได้ประกาศแยกตัวออกจากจักรวรรดิสเปน เช่นเดียวกับที่เกิดขึ้นบ่อยครั้งในโลกใหม่หลังเอกราช การควบคุมยังคงอยู่กับชนชั้นสูงในยุคอาณานิคมที่เหลืออยู่ ในปานามา ชนชั้นสูงนี้เป็นกลุ่มที่มีครอบครัวขยายไม่ถึงสิบครอบครัว คำว่า rabiblanco ("หางขาว") ที่ใช้เรียกในทางเสื่อมเสียนั้นถูกใช้มาหลายชั่วอายุคนเพื่ออ้างถึงสมาชิกตระกูลชนชั้นสูงที่มักจะเป็นคนคอเคเชียน

ในปีพ.ศ. 2395 คอคอดได้นำการพิจารณาคดีของคณะลูกขุนในคดีอาญา และ 30 ปีหลังจากการเลิกทาส จะประกาศและบังคับใช้การยุติความเป็นทาสในที่สุด