History of Panama

پاناما

تاریخ پاناما شامل تاریخ تنگه پاناما قبل از استعمار اروپاست.

قبل از ورود اروپایی ها، پاناما به طور گسترده توسط مردمانی که به زبان های چیبچان، زبان های چوکو و زبان کووا صحبت می کردند، ساکن بود. اطلاعات دقیقی از اندازه جمعیت بومی پیش کلمبیا وجود ندارد. تخمین زده می شود تا دو میلیون نفر. آنها عمدتاً با ماهیگیری، شکار، جمع‌آوری گیاهان و میوه‌های خوراکی، کاشت ذرت، کدو سبز و محصولات ریشه‌ای زندگی می‌کردند و در خانه‌های خاردار و خاردار با سقف‌های کاهگلی از برگ‌های خرما زندگی می‌کردند.

اولین سکونتگاه دائمی اروپایی، سانتا ماریا لا آنتیگوا دل دارین در سرزمین اصلی قاره آمریکا در سال 1510 تأسیس شد. Vasco Nuñez de Balboa و Martín Fernández de Enciso بر روی این سایت در نزدیکی دهانه رودخانه Tarena در اقیانوس اطلس توافق کردند. این شهر در سال 1519 متروک شد و شهرک به Nuestra Senora de la Asunción de Panama (شهر پاناما کنونی)، اولین سکونتگاه اروپایی در سواحل اقیانوس آرام منتقل شد.

پاناما بیش از 300 سال (1513-1821) بخشی از امپراتوری اسپانیا بود و سرنوشت آن با اهمیت ژئوپلیتیکی آن برای تاج اسپانیا تغییر کرد. در قرن 16 و 17، در اوج امپراتوری، هیچ منطقه دیگری از اهمیت استراتژیک و اقتصادی برخوردار نبود.

در 10 نوامبر 1821، در یک رویداد ویژه به نام Grito de La Villa de Los Santos، ساکنان آزوئرو جدایی خود را از امپراتوری اسپانیا اعلام کردند. همانطور که اغلب در دنیای جدید پس از استقلال اتفاق افتاد، کنترل با بقایای اشرافیت استعماری باقی ماند. در پاناما، این نخبگان گروهی کمتر از ده خانواده گسترده بودند. اصطلاح تحقیرآمیز rabiblanco ("دم سفید") برای نسل ها برای اشاره به اعضای معمولاً قفقازی خانواده های نخبه استفاده شده است.

در سال 1852، ایستموس، محاکمه توسط هیئت منصفه در پرونده های جنایی و 30 سال پس از لغو، سرانجام پایان برده داری را اعلام و اجرا کرد.