ประมวลกฎหมายแพ่งฝรั่งเศส ฉบับสมบูรณ์
ประมวลกฎหมายแพ่งของฝรั่งเศส ฉบับสมบูรณ์
-------------------------------------------------- --
ประมวลกฎหมายแพ่งของฝรั่งเศส มักเรียกว่า "ประมวลกฎหมายแพ่ง" (มักย่อว่า "C. Civ." หรือ "CC") หรือ "ประมวลกฎหมายนโปเลียน" รวบรวมกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับกฎหมายแพ่งของฝรั่งเศส กล่าวคือ ชุดของ กฎเกณฑ์ที่กำหนดสถานะของบุคคล (เล่ม 1) ทรัพย์สิน (เล่ม 2) และความสัมพันธ์ระหว่างบุคคล (เล่ม III และ IV)
ประกาศใช้เมื่อวันที่ 21 มีนาคม พ.ศ. 2347 (30 Ventôse ปี XII) โดยนโปเลียน โบนาปาร์ต ได้รวมเอาบทความเกี่ยวกับประเพณีของปารีสและกฎหมายที่เป็นลายลักษณ์อักษรทางตอนใต้ของฝรั่งเศสไว้ด้วย ดัดแปลงและขยายจากสาธารณรัฐที่สามหลายครั้ง บทความดั้งเดิมของชื่อ II และ III ส่วนใหญ่ยังคงอยู่ (มากกว่า 1,120 ในช่วงต้นทศวรรษ 2000 จากบทความ 2,281 ต้นฉบับ1)
ประมวลกฎหมายแพ่งถือเป็นสถานะของบุคคลที่มีสัญชาติฝรั่งเศส (พลเมืองฝรั่งเศส) ครอบครัวและความสัมพันธ์ของพวกเขา ยกเว้นชาวฝรั่งเศสที่อาศัยอยู่ในมายอต นิวแคลิโดเนีย และวาลลิสและฟุตูนา ซึ่งตามมาตรา 75 ของรัฐธรรมนูญปี 1958 ไม่ได้เลือกใช้สถานะกฎหมายทั่วไปและผู้ที่มีสถานะทางแพ่งตามจารีตประเพณี ประมวลกฎหมายนโปเลียนยังคงมีผลบังคับใช้ในมอริเชียส ซึ่งถูกทิ้งไว้ที่เดิมหลังการยึดครองของอังกฤษ แม้ว่าจะมีวิวัฒนาการไปบ้างหลังจากนั้น
ข้อความนี้ได้รับการแก้ไขอย่างมากตั้งแต่สาธารณรัฐที่สาม แต่ยังคงเป็นรากฐานของกฎหมายแพ่งของฝรั่งเศสและในวงกว้างมากขึ้นของกฎหมายฝรั่งเศสทั้งหมด Dean Jean Carbonnier กล่าวถึงประมวลกฎหมายแพ่งว่า "รัฐธรรมนูญทางแพ่งของฝรั่งเศส" อันที่จริงขอบเขตของมันกว้างมาก: สิทธิของบุคคล (ชื่อ, สถานะของบุคคล, บุคลิกภาพทางกฎหมาย, ความไร้ความสามารถ, กล่าวคือเงื่อนไขที่อนุญาตให้ผ่านการกระทำ, การเป็นเจ้าของทรัพย์สิน ฯลฯ ), กฎหมายครอบครัว (การฟ้องหย่า, การแต่งงาน, PACS, การหย่าร้าง), กฎหมายทรัพย์สินของครอบครัว (ระบอบการแต่งงาน, ของกำนัล, การสืบทอด), กฎหมายทรัพย์สิน (ทรัพย์สินประเภทใด, สังหาริมทรัพย์หรืออสังหาริมทรัพย์, ทรัพย์สิน, การครอบครอง) กฎหมายว่าด้วยภาระผูกพันและสัญญา เช่นเดียวกับในเล่มที่ 1 ของหลักการทั่วไปของกฎหมาย เช่น ความไร้ผลของกฎหมายที่ไม่ได้ตีพิมพ์ (มาตรา 1) คำถามเกี่ยวกับการไม่ย้อนเวลาของกฎหมายและลักษณะทั่วไปของกฎหมาย (ข้อ 2) ลักษณะบังคับสำหรับชาวต่างชาติและ ทรัพย์สินของความปลอดภัยและกฎระเบียบของตำรวจ, ภาระหน้าที่สำหรับผู้พิพากษาในการพิจารณาคดีทั้งหมดที่ส่งถึงเขา (ข้อ 4) ข้อห้ามในการให้ลักษณะทั่วไปและกฎระเบียบในการตัดสินใจ (ข้อ 5) ) ความเป็นโมฆะของสัญญาที่มีวัตถุขัดต่อศีลธรรมหรือความสงบเรียบร้อยของประชาชน (ข้อ 6) เช่นเดียวกับหลักการของการจำกัดสิทธิและการดำเนินการสามสิบปีและการเสื่อมเสียของสัญญา