Code Civil Français

Francuski kodeks cywilny, kompletny

Francuski Kodeks Cywilny, Complete

-------------------------------------------------- --

Francuski kodeks cywilny, zwykle nazywany „kodeksem cywilnym” (często określanym skrótem „C.Civ.” lub „CC”) lub „kodeksem Napoleona”, łączy przepisy odnoszące się do francuskiego prawa cywilnego, czyli zbiór zasady określające status osób (księga I), majątkowego (księga II) oraz stosunków między osobami prywatnymi (księga III i IV).

Ogłoszony 21 marca 1804 roku (30 Ventôse XII) przez Napoleona Bonaparte, zawiera niektóre artykuły zwyczaju paryskiego i prawo pisane południa Francji. Wielokrotnie modyfikowane i rozszerzane z Trzeciej Republiki, większość oryginalnych artykułów Tytułów II i III zachowała się (ponad 1120 na początku 2000 roku z oryginalnych 2281 artykułów1).

Kodeks cywilny określa status osób narodowości francuskiej (obywateli francuskich), ich rodzin i ich krewnych, z wyjątkiem Francuzów mieszkających na Majotcie, Nowej Kaledonii oraz Wallis-and-Futuna, którzy na mocy art. 75 Konstytucji z 1958 r., nie wybrali statusu prawa zwyczajowego i mają zwyczajowy stan cywilny. Kodeks Napoleona nadal obowiązuje również na Mauritiusie, pozostawiony po brytyjskim podboju, choć nieco później ewoluował.

Tekst ten został znacznie zmodyfikowany od czasów Trzeciej Republiki, ale do dziś pozostaje podstawą francuskiego prawa cywilnego i, szerzej, całego prawa francuskiego. Dean Jean Carbonnier powiedział więc o kodeksie cywilnym, że jest to „cywilna konstytucja Francuzów”. Jego pole jest bowiem niezwykle szerokie: prawa osób (nazwisko, status osoby ludzkiej, osobowość prawna, ubezwłasnowolnienia, czyli warunki pozwalające na dokonywanie aktów, bycie właścicielem majątku itp.). ), prawo rodzinne (związki, małżeństwo, PACS, rozwód), rodzinne prawo majątkowe (ustroje małżeńskie, darowizny, spadki), prawo rzeczowe (jakie rodzaje majątku, ruchomości lub nieruchomości, majątek, posiadanie), prawo zobowiązań i umów, a także w księdze I ogólnych zasad prawa, takich jak nieważność ustaw nieopublikowanych (art. 1), kwestia niedziałania prawa wstecz i ich ogólny charakter (art. 2), obligatoryjność dla cudzoziemców oraz ich własnością przepisów bezpieczeństwa i policji, obowiązek orzekania przez sędziego we wszystkich wniesionych mu sprawach (art. 4), zakaz nadawania decyzjom charakteru ogólnego i regulacyjnego (art. 5). ), nieważność umów, których przedmiot jest sprzeczny z dobrymi obyczajami lub porządkiem publicznym (art. 6), a także zasada trzydziestoletniego przedawnienia praw i czynności oraz jej wyjątków.