Chernobyl disaster - History

Katastrofa w Czarnobylu

Katastrofa w Czarnobylu rozpoczęła się 26 kwietnia 1986 r. wraz z eksplozją reaktora nr 4 elektrowni jądrowej w Czarnobylu w pobliżu miasta Prypeć na północy Ukraińskiej SRR, w pobliżu granicy z Białoruską SRR, w Związku Radzieckim. Jest to jedna z zaledwie dwóch awarii w elektrowniach jądrowych, które w Międzynarodowej Skali Zdarzeń Jądrowych oceniono na siedem – czyli maksymalną dotkliwość – drugą jest awaria nuklearna w Fukushimie w 2011 roku. W początkowe działania ratownicze i późniejsze działania łagodzące zaangażowanych było ponad 500 000 pracowników, a ich koszt szacuje się na 18 miliardów rubli, czyli około 68 miliardów dolarów w 2019 roku, po uwzględnieniu inflacji. Była to najgorsza katastrofa nuklearna w historii i najbardziej kosztowna katastrofa w historii ludzkości, której koszt szacuje się na 700 miliardów dolarów.

Do wypadku doszło podczas próby zdolności turbiny parowej do zasilania awaryjnych pomp wody zasilającej w przypadku jednoczesnej utraty zasilania zewnętrznego i pęknięcia rury chłodziwa. Po przypadkowym spadku mocy reaktora do wartości bliskiej zera operatorzy ponownie uruchomili reaktor w ramach przygotowań do testu turbiny z zabronioną konfiguracją drążka sterującego. Po pomyślnym zakończeniu testu reaktor został wyłączony w celu konserwacji. Działanie to, na skutek różnych czynników, spowodowało wzrost mocy u podstawy reaktora, co spowodowało pęknięcie elementów reaktora i utratę chłodziwa. Proces ten doprowadził do eksplozji pary i stopienia, które zniszczyło budynek zabezpieczający. Następnie nastąpił pożar rdzenia reaktora, który trwał do 4 maja 1986 r., podczas którego skażenia radioaktywne unoszące się w powietrzu rozprzestrzeniły się po całym ZSRR i Europie. W odpowiedzi na pierwszy wypadek, 36 godzin po wypadku utworzono strefę wykluczenia o promieniu 10 km (6,2 mil), z której ewakuowano około 49 000 osób, głównie z Prypeci. Strefa wykluczenia została później powiększona do promienia 30 kilometrów (19 mil), z czego ewakuowano dodatkowe ~ 68 000 osób.

Po eksplozji reaktora, w wyniku której zginęło dwóch inżynierów, a dwóch kolejnych zostało poważnie spalonych, rozpoczęto akcję awaryjną mającą na celu ugasić pożary i ustabilizować ocalały reaktor, podczas której hospitalizowano 237 pracowników, z czego 134 wykazywało objawy ostrego zespołu popromiennego (ARS). Wśród hospitalizowanych 28 zmarło w ciągu kolejnych trzech miesięcy. W ciągu następnych 10 lat kolejnych 14 pracowników (z których 9 było hospitalizowanych z powodu ARS) zmarło z różnych przyczyn, w większości niezwiązanych z narażeniem na promieniowanie. Był to jedyny przypadek w historii komercyjnej energetyki jądrowej, w którym doszło do ofiar śmiertelnych na skutek promieniowania. W 2011 r. katastrofie przypisano 15 zgonów z powodu raka tarczycy u dzieci. Komisja Narodów Zjednoczonych ustaliła, że ​​do tej pory w wyniku opadu zginęło mniej niż 100 osób. Modelowe przewidywania dotyczące ostatecznej całkowitej liczby ofiar śmiertelnych w nadchodzących dziesięcioleciach są różne. W najczęściej cytowanym badaniu przeprowadzonym przez Światową Organizację Zdrowia w 2006 roku przewidywano 9 000 zgonów spowodowanych nowotworem na Ukrainie, Białorusi i w Rosji.

Po katastrofie Prypeć została opuszczona i ostatecznie zastąpiona nowym, specjalnie wybudowanym miastem Sławutycz. Sarkofag elektrowni jądrowej w Czarnobylu został zbudowany do grudnia 1986 roku. Ograniczył on rozprzestrzenianie się skażenia radioaktywnego z wraku i chronił miejsce przed warunkami atmosferycznymi. Schron zapewniał także ochronę radiologiczną załogom nieuszkodzonych reaktorów na miejscu, które uruchomiono ponownie pod koniec 1986 i 1987 r. Jednakże konstrukcja zabezpieczająca miała przetrwać tylko 30 lat i na początku XXI wieku wymagała znacznego wzmocnienia. W 2017 r. schron został w dużej mierze uzupełniony przez Nowe Bezpieczne Zamknięcie w Czarnobylu, które zostało zbudowane wokół starej konstrukcji sarkofagu. Nowa obudowa ma umożliwić usunięcie sarkofagu i gruzu reaktora, jednocześnie przechowując w nim materiały radioaktywne, a zakończenie sprzątania zaplanowano do 2065 roku.