History of the Gambia

Gambia

De eerste schriftelijke verslagen van de regio zijn afkomstig van Franse handelaars (kappers) in de 9e en 10e eeuw. In de middeleeuwen werd de regio gedomineerd door de Trans-Sahara-handel en geregeerd door het Mali-rijk. In de 16e eeuw werd de regio geregeerd door het Songhai-rijk. De eerste Europeanen die de Gambia-rivier bezochten, waren de Portugezen in de 15e eeuw, in 1447, die probeerden zich aan de oevers van de rivier te vestigen, maar er werd geen nederzetting van aanzienlijke omvang gesticht. Afstammelingen van de Portugese kolonisten bleven tot de 18e eeuw. Aan het einde van de 16e eeuw probeerden Engelse kooplieden handel te drijven met Gambia, waarbij ze rapporteerden dat het "een rivier van geheime handel en rijkdom was die door de Portugezen verborgen was".

In het begin van de 17e eeuw probeerden de Fransen Gambia te vestigen, maar dat mislukte. Van 1618 tot 1621 werden verdere Engelse expedities ondernomen, onder meer onder leiding van Richard Jobson, maar deze resulteerden in enorme verliezen. Kooplieden van het Gemenebest van Engeland stuurden in 1651 expedities naar Gambia, maar hun schepen werden het jaar daarop door Prins Rupert veroverd. In 1651 was ook de Koeronische kolonisatie van Gambia begonnen, waarbij op verschillende eilanden forten en buitenposten werden gebouwd. De Koerlanders bleven dominant tot 1659, toen hun bezittingen werden overgedragen aan de Nederlandse West-Indische Compagnie. In 1660 hervatten de Courlanders het bezit, maar het jaar daarop werden ze verdreven door de nieuw gevormde Royal Adventurers in Africa Company.

In 1667 werden de rechten van de Royal Adventurers op Gambia onderverhuurd aan de Gambia Adventurers, maar werden later teruggegeven aan de nieuwe Royal African Company. In 1677 begon een anderhalve eeuw durende strijd tussen de Engelsen en de Fransen om de suprematie over Gambia en Senegal. De Engelse bezittingen werden verschillende keren door de Fransen veroverd, maar bij de Vrede van Utrecht in 1713 werden de Britse rechten op de regio door de Fransen erkend. Halverwege de 18e eeuw kreeg de Royal African Company ernstige financiële problemen en in 1750 ontnam het parlement het bedrijf zijn rechten in de regio. In 1766 kreeg de Kroon bezit van het gebied en maakte het deel uit van de kolonie Senegambia. In 1783 hield Senegambia op te bestaan ​​als Britse kolonie.

Na de stopzetting van Senegambia werd de kolonie feitelijk verlaten. De enige Europeanen waren handelaars die in enkele nederzettingen aan de oevers van de rivier woonden, zoals Pisania. Na het einde van de Napoleontische oorlogen werd Alexander Grant gestuurd om zijn aanwezigheid in Gambia te herstellen. Hij richtte Bathurst op en de Britse bezittingen bleven in omvang groeien door middel van een reeks verdragen. Het werd bestuurd vanuit Sierra Leone tot 1843, toen het een eigen gouverneur kreeg, maar in 1866 fuseerde het weer met Sierra Leone. De overdracht van Gambia aan Frankrijk werd eind 19e eeuw voorgesteld, maar stuitte zowel in Gambia als in Engeland op aanzienlijk protest. In 1888 kreeg de kolonie haar eigen regeringsstructuur terug, en in 1894 werd de Gambia-kolonie en het protectoraat op de juiste wijze opgericht langs de lijnen die het tot aan de onafhankelijkheid zou blijven behouden.