History of Thailand

ประวัติศาสตร์ไทย , Have Thai (ไทย) and English languages

(ไทย)

เชื่อว่ามีมนุษย์อยู่อาศัยอยู่ถาวรในอาณาเขตประเทศไทยปัจจุบันมาแล้วประมาณ 40,000 ปี เดิมชาวมอญ เขมรและมลายูปกครองพื้นที่ดังกล่าว โดยมีอาณาจักรใหญ่ เช่น ฟูนาน ทวารวดี หริภุญชัย จักรวรรดิเขมร และตามพรลิงก์ ส่วนบรรพบุรุษไทยสยามปัจจุบันซึ่งจัดอยู่ในกลุ่มชาวไท-ไตเป็นกลุ่มที่อาศัยอยู่ในแถบเดียนเบียนฟูในช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 5 ถึง 8 และเริ่มเข้ามาอยู่อาศัยในอาณาเขตประเทศไทยปัจจุบันในคริสต์ศตวรรษที่ 11 รัฐของชาวไทเกิดขึ้นจำนวนมากในคริสต์ศตวรรษที่ 13 ประมาณปี 1780 พ่อขุนบางกลางหาวรวบรวมกำลังกบฏต่อเขมร และตั้งอาณาจักรสุโขทัย เหนือขึ้นไป พญามังรายทรงตั้งอาณาจักรล้านนาในปี 1839 มีศูนย์กลางอยู่ที่เชียงใหม่ ทรงรวบรวมแว่นแคว้นขึ้นในแถบลุ่มแม่น้ำปิง ส่วนบริเวณลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาตอนล่างมีการตั้งสหพันธรัฐในบริเวณเพชรบุรี สุพรรณบุรี ลพบุรีและอยุธยาในคริสต์ศตวรรษที่ 11 นักประวัติศาสตร์กระแสหลักมักเลือกนับสุโขทัยเป็นราชธานีแห่งแรกของคนไทย

อาณาจักรอยุธยาก่อตั้งขึ้นเมื่อปี 1893 ต่อมาเป็นใหญ่แทนจักรวรรดิเขมร และแทรกแซงอาณาจักรสุโขทัยอย่างต่อเนื่องจนสุดท้ายถูกรวมเข้าเป็นส่วนหนึ่งของอยุธยา สมเด็จพระบรมไตรโลกนาถทรงจัดการปกครองโดยแบ่งพลเรือนกับทหารและจตุสดมภ์ซึ่งบางส่วนใช้สืบมาจนถึงรัชสมัยพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว และทรงริเริ่มระบบเจ้าขุนมูลนาย ทำให้ประชากรส่วนใหญ่เป็นไพร่ใช้แรงงานปีละ 6 เดือน กรุงศรีอยุธยาเริ่มติดต่อกับชาติตะวันตกเมื่อ พ.ศ. 2054 หลังจากนั้นในปี 2112 กรุงศรีอยุธยาตกเป็นประเทศราชของราชวงศ์ตองอูแห่งพม่า สมเด็จพระนเรศวรมหาราชทรงประกาศอิสรภาพในอีก 15 ปีให้หลัง กรุงศรีอยุธยายังติดต่อกับชาติตะวันตก จนรุ่งเรืองถึงขีดสุดในรัชกาลสมเด็จพระนารายณ์มหาราช ความขัดแย้งภายในติด ๆ กันหลายรัชกาลในราชวงศ์บ้านพลูหลวง และการสงครามกับราชวงศ์คองบอง (อลองพญา) จนส่งผลให้เสียกรุงครั้งที่สองเมื่อปี 2310 หลังจากนั้นบ้านเมืองแตกออกเป็นชุมนุมต่าง ๆ เจ้าตากทรงรวบรวมแผ่นดินและขยายอาณาเขต หลังเกิดความขัดแย้งช่วงปลายรัชกาล พระองค์และพระราชโอรสทั้งหลายทรงถูกสำเร็จโทษโดยพระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าจุฬาโลก ปฐมกษัตริย์แห่งราชวงศ์จักรี ผู้สถาปนากรุงรัตนโกสินทร์ขึ้นในปี 2325

(English)

The Tai ethnic group migrated into mainland Southeast Asia over a period of centuries. The word Siam (Thai: สยาม RTGS: Sayam) may have originated from Pali (suvaṇṇabhūmi, "land of gold") or Sanskrit श्याम (śyāma, "dark") or Mon ရာမည (rhmañña, "stranger"), probably the same root as Shan and Ahom. Xianluo (Chinese: 暹羅) was the Chinese name for Ayutthaya Kingdom, merged from Suphannaphum city state centered in modern-day Suphan Buri and Lavo city state centered in modern-day Lop Buri. To the Thai, the name has mostly been Mueang Thai.

The country's designation as Siam by Westerners likely came from the Portuguese. Portuguese chronicles noted that the Borommatrailokkanat, king of the Ayutthaya Kingdom, sent an expedition to the Malacca Sultanate at the southern tip of the Malay Peninsula in 1455. Following their conquest of Malacca in 1511, the Portuguese sent a diplomatic mission to Ayutthaya. A century later, on 15 August 1612, The Globe, an East India Company merchantman bearing a letter from King James I, arrived in "the Road of Syam". "By the end of the 19th century, Siam had become so enshrined in geographical nomenclature that it was believed that by this name and no other would it continue to be known and styled."

Indianised kingdoms such as the Mon, the Khmer Empire and Malay states of the Malay Peninsula and Sumatra ruled the region. The Thai established their states: Ngoenyang, the Sukhothai Kingdom, the Kingdom of Chiang Mai, Lan Na, and the Ayutthaya Kingdom. These states fought each other and were under constant threat from the Khmers, Burma and Vietnam. In the 19th and early 20th centuries, only Thailand survived European colonial threat in Southeast Asia due to centralising reforms enacted by King Chulalongkorn and because the French and the British decided it would be a neutral territory to avoid conflicts between their colonies. After the end of the absolute monarchy in 1932, Thailand endured sixty years of almost permanent military rule before the establishment of a democratically elected government.