قصيدة صوت صفير البلبل بالصوت

صدای سوت بلبل، شعر منسوب به الاسمایی که خلیفه عباسی را به چالش می کشد.

صدای سوت بلبل، شعری که سروده آن منسوب به الاسمایی است که خلیفه عباسی ابوجعفر المنصور را پس از تنگ نظری شاعران به چالش می کشد، پسری دارد که پس از شنیدن شعر را حفظ می کند. آن را دو بار می آورد تا بعد از شاعر آن را نقل کند و خلیفه آن را می خواند. با همه شاعران این کار را می کرد، از این رو شاعران مأیوس و مأیوس بودند، به ویژه که خلیفه برای شعر ثواب گذاشته بود که نمی توانست وزن آنچه بر آن نوشته شده بود با طلا نقل کند، لذا الاسمایی این را شنید و گفت: حیله و نیرنگ در کار است. شعری با الفاظ گوناگون و معانی عجیب تهیه کرد و لباس بادیه نشینی بر تن کرد و خود را چنان که نزد شاهزاده معروف بود، درآورد، پس وارد شاهزاده شد و گفت: شعری دارم که دوست دارم برای شما تلاوت می کنم و فکر نمی کنم قبلاً آن را شنیده باشید. شاهزاده به او گفت: آنچه داری بیاور پس شعری در مورد صدای سوت بلبل خواند و پس از پایان شعر، خلیفه نتوانست چیزی از آن را ذکر کند. سپس غلام خود را آورد، اما او نیز چیزی به یاد نیاورد، زیرا پس از بازگویی دو بار آن را حفظ کرد، سپس کنیز را آورد، زیرا آن دیگری چیزی به خاطر نداشت، خلیفه به او گفت: می دهم. تو وزن لوح تحریر طلایی، برای چه نوشتی؟ اسمائی به او گفت: از پدرم ستونی از مرمر به ارث بردم، پس شعر را بر آن حک کردم و این ستون بر شتر من بیرون را ده سرباز حمل می کنند. آوردند و تمام جعبه را وزن کردند. وزیر گفت: یا امیرالمؤمنین، گمان نمی‌کنم کسی جز الاسمایی باشد. شاهزاده گفت: ای بادیه نشین حجابت را دراز کن. بادیه نشین حجاب خود را برداشت و آن را الاسمعی یافت. شاهزاده گفت: ای اصمعی با امیرالمؤمنین چنین می کنی؟! گفت: ای امیرالمؤمنین با این کار رزق و روزی شاعران را قطع کردی. شاهزاده گفت: ای اسماعی پول را بیاور. گفت: تکرار نمی کنم. شاهزاده گفت: آن را برگردان. الاسمایی گفت: به یک شرط. شاهزاده گفت: چیست؟ فرمود: به شاعران آنچه می گویند و آنچه می گویند بدهند. شاهزاده به تو گفته که چه می خواهی."