داستان های کلیله و دمنه

بزرگترین ویژگی کتاب کلیله و دمنه حکایت های به هم پیوسته بین حیواناتی است که

"کلیله و دمنه» گردآوری حکایت هایی است از زبان حیوانات که در هندوستان و به زبان سانسکریت انجام شده است. در زمان خسرو انوشیروان ساسانی این کتاب به فارسی میانه یعنی پهلوی برگردانده شد. پس از هجوم عرب ها به ایران در زمان حکومت حجاج در قرن دوم هجری "روزبه" که بعدها به "عبدالله بن مقفع" شناخته شد، این کتاب را از پهلوی به عربی برگرداند.

بزرگترین ویژگی کتاب کلیله و دمنه حکایت های به هم پیوسته بین حیواناتی است که در یک جامعه در کنار هم ظاهر می شوند، حرف می زنند، گاهی دعوا می کنند، گاهی به هم کمک می کنند و حتی علیه هم توطئه می چینند. در قسمت هایی از داستان شاهد برپایی دادگاهی هستیم که حیوانات برای پیدا کردن حق در آن جمع شده اند. به طور کلی تمام آنچه در یک جامعه انسانی وجود دارد در کلیه و دمنه وجود دارد اما با ظاهری دیگر و جامعه ای متفاوت تر!

البته این را در نظر داشته باشید که، تمام باب های نثر کلیله و دمنه از زبان حیوانات نیست بلکه در بسیاری از حکایت ها تنها آموزنده بودن بودن داستان مدنظر نویسنده بوده است و نویسنده گاهی با استعاره ها و ایجاد نمادهای مختلف داستان را به انتها می رساند.