ประวัติศาสตร์ของแบกแดดเริ่มต้นขึ้นเมื่อพบเมืองแบกแดด
ประวัติศาสตร์ของแบกแดดเริ่มต้นขึ้นเมื่อเมืองแบกแดด (อาหรับ: بغداد Baġdād) ถูกพบในกลางศตวรรษที่ 8 ในฐานะเมืองหลวงของอับบาซิต หลังจากชัยชนะของอับบาซิดเหนือหัวหน้าศาสนาอิสลามเมยยาด มันเข้ามาแทนที่เมืองหลวงของ Sassanid แห่ง Seleucia-Ctesiphon ซึ่งอยู่ห่างออกไปประมาณ 35 กม. ไปทางตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งประชากรส่วนใหญ่ถูกลดจำนวนลงในปลายศตวรรษที่ 8 แบกแดดเป็นศูนย์กลางของหัวหน้าศาสนาอิสลามชาวอาหรับในช่วง "ยุคทองของอิสลาม" ในศตวรรษที่ 9 และ 10 และเติบโตขึ้นเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดในโลกในช่วงต้นศตวรรษที่ 10 มันเริ่มลดลงใน "Intermezzo ของอิหร่าน" ในศตวรรษที่ 9 ถึง 11 และถูกทำลายในการรุกรานของมองโกเลียในปี 1258
เมืองนี้ได้รับการสร้างใหม่และเจริญรุ่งเรืองภายใต้การปกครองของอิลคานิด แต่ไม่เคยกลับคืนสู่ความรุ่งเรืองในอดีตอีกเลย มันถูกตีมูร์ไล่ออกอีกครั้งในปี 1401 และตกอยู่ภายใต้การปกครองของเตอร์กิก มันถูกยึดครองโดย Safavid Persia ในช่วงสั้นๆ ในปี 1508 ก่อนจะตกเป็นของจักรวรรดิออตโตมันในปี 1534 ด้วยการสลายตัวของจักรวรรดิออตโตมัน กรุงแบกแดดจึงตกอยู่ใต้อาณัติของอังกฤษในปี 1920 และกลายเป็นเมืองหลวงของราชอาณาจักรอิสระอิรักในปี 1932 (เปลี่ยนเป็น สาธารณรัฐในปี 1958)
ในฐานะเมืองหลวงของสาธารณรัฐอิรักยุคใหม่ แบกแดดมีเขตเมืองซึ่งมีประชากรประมาณ 7,000,000 คน แบ่งออกเป็นย่านต่างๆ มากมายในเก้าเขต เป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดในอิรัก เป็นเมืองที่ใหญ่เป็นอันดับสองในโลกอาหรับ (รองจากไคโร) และเป็นเมืองที่ใหญ่เป็นอันดับสองในเอเชียตะวันตก (รองจากเตหะราน) ในประวัติศาสตร์ที่ผ่านมา กรุงแบกแดดได้รับผลกระทบจากสงครามกลางเมืองในอิรัก โดยเฉพาะอย่างยิ่งจากการทิ้งระเบิดซ้ำซาก
ประกาศ :
แอปพลิเคชันนี้พัฒนาขึ้นเพื่อการศึกษาและการวิจัย
แอปพลิเคชันนี้ได้รับอนุญาตภายใต้ Creative Commons Attribution 4.0 International License
แอปพลิเคชันนี้ใช้เนื้อหาจากบทความ Wikipedia ซึ่งเผยแพร่ภายใต้ Creative Commons Attribution 3.0 International License