บทกวีที่มีชื่อเสียงโดยกวี Jasim Uddin คือ Nakshi Kanthar Field
ตัวเอกของสนาม Nakshi Kantha คือเด็กชาย Krainakaya Rupai หมู่บ้านผมขึ้นไปบนบ่าของเขา เขามีคุณสมบัติกี่อย่าง: เขารู้วิธีที่จะแรเงาบ้านที่ดีด้วยมือของเขาเขาแรเงาบ้านที่สวยงามรู้วิธีที่จะเล่นด้วยมือของเขารู้วิธีที่จะวิ่งบนถนนและไม่มีใครสามารถให้บาร์เหมือนเขาในขลุ่ยไม้ไผ่และไม่มีใครสามารถร้องเพลงเหมือนเขา . เมื่อหญิงสาวเงินคนนี้จากหมู่บ้านใกล้เคียงซาจูร์ตกหลุมรักแล้วก็แต่งงานกัน พวกเขาอยู่ในโลกแห่งความสุข อยู่มาวันหนึ่งดวงจันทร์ขึ้นในคืนที่ลึก Saju วางแผ่นเงินเพื่อเอาพรมไปไว้ในลานโดมดังนั้นเมื่อขลุ่ยหยุดเล่น เพราะชายเงินผู้เล่นฟลุตมานานแล้วอยู่ในห้องของเขา Rupai รู้สึกทึ่งกับการปรากฏตัวของอุปกรณ์ในคืนพระจันทร์เต็มดวงในคืนนั้น แต่หลังจากนั้นไม่นานความสงสัยก็เกิดขึ้นในใจของเขา ด้วยวิธีนี้ความสุขของฉันจะมาก! ในความหวาดกลัวที่ไม่รู้จักความเจ็บปวดในใจของเธอตกลงบนใบหน้าที่อ่อนโยนของ Saju, Saju นอนหลับของเธอ Saju เมื่อเห็นสายน้ำในดวงตาสามีของเธอพูดว่า "ทำไมคุณร้องไห้? ฉันไม่ได้ทำร้ายคุณ Rupai พูดว่าฉันกำลังร้องไห้ด้วยความกลัวที่ไม่รู้จัก ซาจูบอกว่าไม่เราไม่ได้ทำอะไรผิด ในขณะนั้นมีข่าวออกมาอย่างฉับพลันว่าแบงเกอร์กำลังตัดข้าวที่สุกงอมของ gazanas Rupai รีบออกไปต่อสู้กับสุนัขจิ้งจอกในมือของเด็กผู้หญิง มีการต่อสู้ (kaija ในภาษาพื้นเมือง) มีการฆาตกรรมไม่กี่คนและดังนั้น Rupai จึงกลายเป็นเฟอร์รารี และ Saju Rose นั่งบนแท่นหรือตะเกียงดินเพื่อมองหาเครื่องเงิน Rupai-Birhini Saju ใบไม้ที่ร่วงหล่นลงมาสังเกตเห็นเสียงใบไม้และวิ่งหนีไปพร้อมกับแสงสีเงิน? วันที่ผ่านไป อยู่มาวันหนึ่งในเวลากลางคืน Rupai มาต่อหน้า Saju Saju มองดูเงินทั่วพื้นดินคราบเลือดอยู่ทั่วไป Saju กอดเขาและพูดว่า 'ฉันจะไม่ปล่อยคุณไป' Rupai พูดว่า 'ฉันไม่มีทางไปฉันจะต้องไป เพราะถ้าฉันถูกจับได้ฉันจะถูกแขวนคอหรือปิดไฟ "Saju พูดตรงนี้" คุณจะทิ้งฉันไว้กับคนที่คุณจะจากไป "Rupai พูด
"
Sakhi Deen ไม่มีใครนอกจากผู้ชายที่น่าเศร้า
ในมือของอัลเลาะห์วันนี้ฉันขอมอบความไว้วางใจให้คุณ
ช้างที่ผูกกับแมงมุมทำให้น้ำไหล
วันนี้ฉันได้รับความไว้วางใจจากคุณ
"
นี่เป็นการพบกันครั้งสุดท้ายกับ Ehloke silver สิ่งที่ซาจูจะทำเมื่อเริ่มต้นแลกเปลี่ยนสายตาของวันที่พบเห็นครั้งแรกและนำต้นกุลามาฝนและแม้เมื่อคืนที่ผ่านไปเหมือนการคลอดความทรงจำในอดีตเหล่านี้ก็เริ่มงอกขึ้นมาด้วยเข็ม ในวันที่วัชพืชสิ้นสุดลง Saju ส่งต่อให้แม่ของเขาและพูดว่า 'แม่สุสานฝังรูปแกะสลักนี้ควรวางอยู่บนหลุมศพที่ศพของฉันถูกฝังหลังจากการตายของฉัน และถ้าวันหนึ่ง Rupai มาหาฉันบอกเขาว่า Saju อยู่ภายใต้หลุมฝังศพนั้นด้วยความหวังของคุณ '
หลังจากนั้นไม่นานเกษตรกรในหมู่บ้านสามารถได้ยินเสียงขลุ่ยแห่งความเจ็บปวดในยามค่ำคืนและทุกคนในตอนเช้าจะเห็นว่าชาวต่างชาติตายข้างหลุมศพ กวี Jasimuddin เขียนในตอนสุดท้ายของการบรรยายนี้เพื่อแสดงความเสียใจอย่างสุดซึ้งของเขา:
"
แม้แต่ทุกวันนี้หมู่บ้านก็ยังมองหมู่บ้านนี้อยู่
นั่งในความเงียบราวกับว่าจะพูดในหูของคุณ
"
ไม่เพียงแค่นั้นเขาเขียนเพิ่มเติมเพื่อกระจายความเจ็บปวดของเรื่องราว
"
มีคนเห็นคืนหนึ่งหลังทุ่ง
ใครกำลังบินอยู่ในสุญญากาศของ Naxi kantha
ในมือของเขาขลุ่ยไม้ไผ่เล่นด้วยความสง่างามของเขา
Ai-Gaon Ogaon มีอาการปวดลึกจนถึงปัจจุบัน [5]
"