Қиссаҳои исломӣ 1. Имон

Номгӯи ҳадис ва ҳикояҳо аз зиндагии солеҳон.

Одамизод бо ҳисси парастиши Худо ба дунё меояд, баъдан ҳастиву ягонагии Парвардигорро эҳсос мекунад. Аввалин ва асоситарин масъулияти инсони болиғ ва соҳибақл имон овардан ба Худованди Донову Тавоно мебошад.

Агар инсон бо чашми хирад ба худ ва ба ҳар он чизе, ки ӯро иҳота кардааст, назар кунад, ҳастии Худованди Қодиру Тавоноро ба осонӣ дарк мекунад ва ба қадри идрокаш Ӯро дӯст медорад. Агар ӯ ба Худо имон надошта бошад, бовар карданаш ба фариштагон, китобҳо, паёмбарон, қазову қадар ва рӯзи қиёмат маъние надорад. Асли имон эътиқод доштан ба ҳастии Худованд аст. Инсон вобаста ба покиву устувории имонаш аз файзу баракати ибодатҳо баҳравар мегардад.

Дар баробари таълифи китоби «Дурдонаҳои ҳақиқат» хостем ба хонандаи нуктасанҷ аз каломи Худову Паёмбар ва аз забони дӯстони Худо дар мавзӯи имон ба Парвардигор армуғоне тақдим намоем. Умедворем, ки Худованд дар шинохти дурусти Зоти покаш ёру мададгорамон бошад.