Ozone Treaties

Łatwy dostęp do tekstów konwencji wiedeńskiej i protokołu montrealskiego

Konwencja wiedeńska o ochronie warstwy ozonowej (1985 r.) I jej protokół montrealski w sprawie substancji zubożających warstwę ozonową (1987 r.) Są umowami międzynarodowymi, które zostały przyjęte w celu zaradzenia największemu zagrożeniu środowiskowemu tamtych czasów: odkryciu dziury w warstwa ozonowa.

Warstwa ozonowa jest regionem o wysokim stężeniu ozonu w stratosferze, 20–30 kilometrów nad powierzchnią Ziemi. Działa jak niewidzialna tarcza i chroni nas i całe życie na ziemi przed szkodliwym promieniowaniem ultrafioletowym (UV) ze słońca.

W połowie lat 80. naukowcy odkryli przerzedzenie w warstwie ozonowej nad Antarktydą. Stwierdzono, że chemikalia chemiczne zawierające halogeny są główną przyczyną utraty ozonu. Te chemikalia, zwane wspólnie substancjami zubożającymi warstwę ozonową (ODS), obejmują chlorofluorowęglowodory (CFC), wodorochlorofluorowęglowodory (HCFC), halony i bromek metylu. Były one używane w dosłownie tysiącach produktów, od klimatyzatorów, lodówek i puszek aerozolowych, po rozpuszczalniki do czyszczenia elektroniki, pianek izolacyjnych, systemów przeciwpożarowych, inhalatorów, a nawet podeszew butów, a także fumiganty do zabijania szkodników.

Uznany za jeden z najbardziej udanych takich porozumień w historii, traktaty ozonowe łączą wszystkie kraje świata w ramach, które dają im dostęp do najnowszych informacji naukowych, środowiskowych i technologicznych, na których mogą opierać swoje decyzje. Przez ponad 32 lata strony traktatów ozonowych współpracowały ze światem naukowym, sektorem prywatnym i społeczeństwem obywatelskim, aby lepiej zrozumieć problem oraz przyjąć i wdrożyć mechanizmy jego rozwiązania. W rezultacie warstwa ozonowa jest na dobrej drodze do odzyskania, ale konieczne jest ciągłe zaangażowanie wszystkich stron i wszystkich zainteresowanych stron w celu zapewnienia realizacji misji.

Podręczniki dotyczące traktatów ozonowych zostały utworzone na wniosek spotkania stron protokołu montrealskiego na jego drugim spotkaniu w 1990 r. I były aktualizowane po każdym corocznym spotkaniu stron protokołu (MOP) i trzyletniej konferencji od tego czasu strony konwencji (COP). Składają się one z tekstów traktatów, dostosowywanych i zmienianych przez lata, wraz ze wszystkimi decyzjami MOP i COP, a także odpowiednimi załącznikami i regulaminem wewnętrznym. Podręczniki zawierają zapis działań podjętych przez ponad trzy dekady w celu ochrony warstwy ozonowej. Co więcej, są one kluczowym zasobem dla samych stron, a także ekspertów, przemysłu, organizacji międzyrządowych i grup społeczeństwa obywatelskiego zaangażowanych w tę ważną misję.