महात्मा फुले साहित्य

महात्मा फुले - सावित्रीबाई फुले यांची सर्व पुस्तके (समग्र). तसेच इतर पुस्तके

महात्मा फुले - सावित्रीबाई फुले यांची सर्व पुस्तके (समग्र वाग्मय) आणि चरित्र. तसेच इतर पुस्तके : छत्रपती शिवाजी महाराज , डॉ. बाबासाहेब आंबेडकर गौरवग्रंथ, क्रांतिसुक्ते राजेर्षी छत्रपती शाहू, कर्मवीर भाऊराव पाटील, महात्मा गांधी समाविष्ट केली आहेत आहेत आहेत.

Mahatma Jotiba Fule Lekhan Sahitya (książki marathi, hindi)

Książki Mahatmy Phule

Gulamgiri ((niewolnictwo)

Tritiya Ratna

Powada: Chatrapati Shivajiraje Bhosle Yancha, [Życie Shivaji Maharaja]

Powada: Vidyakhatyatil Brahman Pantoji

Brahmananche Kasab

Shetkarayacha Aasud (Bicz Kultywatora)

Satsar Ank 1, 2

Iszara

Gramjoshya sambhandi jahir kabhar

Satyashodhak Samajokt Mangalashtakaśah Sarva Puja-vidhi

Sarvajanik Satya Dharma Poostak

Sarvajanik Satya Dharmapustak

Akhandadi Kavyarachana

Asprushyanchi/ Dalit Kaifiyat

Jego książki są przeciwko kastowości i przesądom. Ta aplikacja zawiera również jego autobiografię.

Gandhiji powiedział: „Ludzie nazywają mnie Mahatmą, ale Jotirao Phule był prawdziwym Mahatmą”. -Haribhau Narke

Byli Lokahitawadi, Mahatma Phule, Savitribai Phule, Dnyanoji Mahadev, Godkar, Ranade, Gopal Ganesh Agarkar, Rajarshi Shahu Maharaj, Tukadoji Maharaj, Ghadge baba, Babasaheb Ambedkar, Swatantryaveer Vinayak Damodar Sawarkar, Hamid Dalwai i Prabodhankar Thackeray. Taki nieprzerwany odcinek nie był szczęściem żadnego innego stanu w Indiach. A jeśli uznamy je za szkoły nauki dla reformatorów społecznych, z których każda jest kierowana przez uczonego guru, to Mahatma Phule był uczonym guru z nich wszystkich. --- Dr Narendra Dabholkar, Maharashtra Andhashraddha Nirmulan Samiti (w swoim przemówieniu na temat tradycji i przesądów w Panvel)

MAHATMA JYOTIRAO GOVINDRAO PHULE: zajmuje wyjątkową pozycję wśród reformatorów społecznych Maharasztry w XIX wieku. Podczas gdy inni reformatorzy koncentrowali się bardziej na reformowaniu społecznych instytucji rodziny i małżeństwa, ze szczególnym naciskiem na status i prawa kobiet, Jotirao Fule zbuntował się przeciwko niesprawiedliwemu systemowi kastowemu, w ramach którego miliony ludzi cierpiały przez wieki. W szczególności odważnie stanął w obronie sprawy niedotykalnych i chwycił za pałki dla biedniejszych chłopów. Był bojowym orędownikiem ich praw. Historia jego burzliwego życia to inspirująca saga nieustannej walki, którą toczył nieubłaganie z siłami reakcji. Niezwykła była jego zdolność przeciwstawiania się wszelkim naciskom, nie wahając się ani razu i zawsze postępować zgodnie ze swoimi przekonaniami. Chociaż niektórzy uważni obserwatorzy sceny społecznej w Maharasztrze, tacy jak Narayan Mahadeo Parmanand, uznali jego wielkość za jego życia, dopiero w ostatnich dziesięcioleciach coraz bardziej docenia się jego służbę i poświęcenie w podnoszeniu na duchu mas.

Życie towarzyskie:

Uważał, że edukacja kobiet i niższych kast zasługuje na priorytet. Dlatego w domu zaczął kształcić swoją żonę Savitribai iw sierpniu 1848 r. otworzyć szkołę dla dziewcząt. Ortodoksyjni przeciwnicy Jotiby byli wściekli i rozpoczęli zaciekłą kampanię przeciwko niemu. Nie dał się zdenerwować ich złośliwą propagandą. Ponieważ żaden nauczyciel nie odważył się pracować w szkole, w której przyjmowano niedotykalnych jako uczniów, Jotirao poprosił żonę, aby uczyła dziewczęta w jego szkole. Kiedy szła do szkoły, rzucano w nią kamieniami i cegłami. Reakcjoniści zagrozili ojcu Jotirao tragicznymi konsekwencjami, jeśli nie zdystansuje się od działalności syna. Ulegając presji, ojciec Jotirao poprosił syna i synową o opuszczenie domu, ponieważ obaj nie chcieli zrezygnować ze szlachetnego przedsięwzięcia.

Satya Shodhak Samaj

Po prześledzeniu historii dominacji braminów w Indiach, Jyotirao obwinił braminów za ustanowienie dziwnych i nieludzkich praw. Doszedł do wniosku, że prawa zostały stworzone po to, by stłumić „śudrów” i rządzić nimi. W 1873 Jyotiba Phule założył Satya Shodhak Samaj (Towarzystwo Poszukiwaczy Prawdy). Celem organizacji było wyzwolenie ludzi z niższych kast spod ucisku braminów.