Satan - History

Satan

Satan, ook bekend als de Duivel en in het christendom soms ook Lucifer genoemd, is een entiteit in de Abrahamitische religies die mensen tot zonde of onwaarheid verleidt. In het jodendom wordt Satan gezien als een agent die ondergeschikt is aan God, doorgaans beschouwd als een metafoor voor de yetzer hara, of "kwade neiging". In het christendom en de islam wordt hij doorgaans gezien als een gevallen engel of djinn die in opstand is gekomen tegen God, die hem niettemin tijdelijke macht over de gevallen wereld en een schare demonen gunt. In de Koran is Shaitan, ook bekend als Iblis, een entiteit gemaakt van vuur die uit de hemel werd geworpen omdat hij weigerde te buigen voor de nieuw geschapen Adam en mensen tot zonde aanzet door hun geest te infecteren met waswā's ("kwade suggesties"). .

Een figuur die bekend staat als ha-satan ("de satan") verschijnt voor het eerst in de Hebreeuwse Bijbel als een hemelse aanklager, ondergeschikt aan Jahweh (God), die de natie Juda vervolgt in het hemelse gerechtshof en de loyaliteit van Jahweh's volgelingen op de proef stelt. Tijdens de intertestamentele periode ontwikkelde de satan zich, mogelijk onder invloed van de zoroastrische figuur Angra Mainyu, tot een kwaadaardige entiteit met weerzinwekkende eigenschappen in de dualistische oppositie tegen God. In het apocriefe Jubileumboek verleent Jahweh de satan (ook wel Mastema genoemd) gezag over een groep gevallen engelen, of hun nakomelingen, om mensen tot zonde te verleiden en hen te straffen.

Hoewel het boek Genesis hem niet vermeldt, identificeren christenen de slang in de Hof van Eden vaak als Satan. In de synoptische evangeliën verleidt Satan Jezus in de woestijn en wordt hij geïdentificeerd als de oorzaak van ziekte en verleiding. In het boek Openbaring verschijnt Satan als een grote rode draak, die wordt verslagen door de aartsengel Michaël en uit de hemel wordt geworpen. Hij wordt later voor duizend jaar gebonden, maar wordt kort vrijgelaten voordat hij uiteindelijk wordt verslagen en in de Poel van Vuur wordt geworpen.

In de Middeleeuwen speelde Satan een minimale rol in de christelijke theologie en werd hij gebruikt als komisch reliëffiguur in mysteriespelen. Tijdens de vroegmoderne tijd nam de betekenis van Satan enorm toe naarmate geloofsovertuigingen als demonische bezetenheid en hekserij steeds meer de overhand kregen. Tijdens het tijdperk van de Verlichting werd het geloof in het bestaan ​​van Satan fel bekritiseerd door denkers als Voltaire. Niettemin is het geloof in Satan blijven bestaan, vooral in Amerika.

Hoewel Satan over het algemeen als kwaadaardig wordt beschouwd, hebben sommige groepen heel verschillende overtuigingen. In het theïstisch satanisme wordt Satan beschouwd als een godheid die wordt aanbeden of vereerd. In het LaVeyan-satanisme is Satan een symbool van deugdzame eigenschappen en vrijheid. Het uiterlijk van Satan wordt nooit in de Bijbel beschreven, maar sinds de negende eeuw wordt hij in de christelijke kunst vaak afgebeeld met hoorns, gespleten hoeven, ongewoon harige benen en een staart, vaak naakt en met een hooivork in de hand. Dit is een amalgaam van eigenschappen die zijn afgeleid van verschillende heidense goden, waaronder Pan, Poseidon en Bes. Satan komt veelvuldig voor in de christelijke literatuur, met name in Dante Alighieri's Inferno, alle varianten van het klassieke Faust-verhaal, John Milton's Paradise Lost en Paradise Regained, en de gedichten van William Blake. Hij blijft verschijnen in film, televisie en muziek.