تاريخ وایکینگ‌ها

وایکینگ‌ها

وایکینگ‌ها دریانوردانی از جنوب اسکاندیناوی بودند که به زبان نورس باستان صحبت می‌کردند. آن‌ها با اروپای شمالی رابطه تجاری داشتند. این رابطه در یک منطقه وسیع شمالی، مرکزی، شرقی و غربی اروپا بین اواخر سده هشتم تا یازدهم میلادی صورت گرفت.

نورس‌ها دسته‌ای از ژرمن‌ها بودند که نیاکانشان از دانمارک و دریاهای اسکاگراک و کاتگات گذر کرده و در سوئد و نروژ ساکن شده بودند.

واژة Viking مأخوذ از لغت Vik است که در زبان نورس قدیم «خلیج» یا «آبگیر» معنی می‌داد. «ویک» به این معنی در اعلام بسیاری دیده می‌شود، از آن جمله است: نارویک، شلسویگ، ریکیاویک، برویک، ویکلو، و امثال آن. وایکینگ به کسی گفته می‌شد که بر اراضی مجاور خلیجها هجوم می‌برد. غرض ما از «تمدن وایکینگ» فرهنگ اقوام اسکاندیناوی است در «عصر وایکینگ» ـ که از ۷۰۰ میلادی آغاز و به ۱۱۰۰ میلادی ختم می‌شود.

بین سال‌های ۸۰۰ تا ۱۰۵۰ میلادی برای سه سده، جنگجویان وایکینگ با کشتی‌های طَویل خود اروپا را به هراس افکنده بودند. آن‌ها از اسکاندیناوی در جستجوی نقره، برده و زمین راهی سفرهای دریایی شدند. برخی از آن‌ها به بریتانیا و فرانسه و برخی دیگر به روسیه و رودهای دوردست آسیا یورش بردند. وایکینگ‌ها کاشفان و دریانوردان دلیر و شجاعی بودند، آن‌ها با بی‌باکی از میان امواج خروشان اقیانوس اطلس گذر کرده و ایسلند، گرینلند و قاره آمریکا را ۵ قرن پیش از کریستف کلمب کشف کردند. در حدود سال ۱۰۰۰ میلادی وایکینگ‌ها از جزایر بریتانیا به سمت گرینلند رفته، یک مستعمره ایجاد کردند و سپس به لابرادور، بافین و در نهایت به نیوفاندلند رفتند و در آنجا مستعمره‌ای به نام واینلند (به معنای سرزمین شراب) تأسیس کردند و از آن پایگاه در امتداد سواحل آمریکای شمالی حرکت کردند و گیاهان، جانوران و مردم بومی را مشاهده و با آنها مراوده کردند.

اگرچه وایکینگ‌ها هرگز به آمریکا بازنگشتند اما سایر اروپایی‌ها از دستاوردهای آنها باخبر شدند و مجذوب داستان‌های کشف «دنیای جدید» توسط وایکینگ‌های ترسناک شده بودند، اما وایکینگ‌ها فاقد منابع کافی برای دنبال کردن مسیر اکتشاف خود بودند. در هر صورت تجارت آنها همچنان مانند صدها سال حول دریای مدیترانه پابرجا ماند.