MENO PLATO

منوی افلاطون یک گفتگوی سقراطی است

مینو گفتگو را با پرسش از سقراط در مورد اینکه آیا فضیلت آموخته می شود، از طریق تمرین به دست می آید یا فطری است، آغاز می کند. سقراط به مینو اطلاع می دهد که قبل از اینکه بتوانند تشخیص دهند که فضیلت قابل آموزش است یا نه، ابتدا باید تعیین کنند که فضیلت چیست. وقتی شخصیت‌ها در مورد فضیلت یا بهتر بگوییم آرته صحبت می‌کنند، در مورد فضیلت به طور کلی صحبت می‌کنند، نه ویژگی‌های خاصی مانند عدالت یا اعتدال. نیمه اول متن نمونه ای از سبک دیالکتیکی سقراطی است. مینو به آپوریا یا سرگشتگی تقلیل می یابد زیرا قادر به تعریف درست فضیلت نیست. سقراط توصیه می کند که برای یافتن یک تعریف دقیق از فضیلت با یکدیگر همکاری کنند.

سقراط با تثبیت نظریه دانش به عنوان یادآوری، استدلال مینو را که اغلب به عنوان «پارادوکس منو» یا «پارادوکس یادگیرنده» (تاریخنامه) شناخته می شود، رد می کند. این ایده فرض می کند که ارواح فناناپذیر هستند و همه چیز را در حالت بی جسم می دانند. یادگیری در حالت تجسم اساساً فرآیندی است برای یادآوری آنچه روح قبل از ورود به بدن می دانست، همانطور که در گفتگو نشان داده شده است. سقراط با طرح یک معمای ریاضی برای یکی از بردگان مینو، خاطره را در عمل به نمایش می گذارد. سقراط و مینو سپس به این موضوع باز می گردند که آیا می توان فضیلت را از طریق روش فرضیه آموزش داد یا خیر. Meno پازل معروف دیگری را در پایان گفتمان مطرح می کند، به نام «مشکل منو» یا «مشکل ارزش برای دانش»، که می پرسد چرا دانش ارزش بیشتری دارد.