Fisiognomia ES lite

شخصیت خود یا دیگران را از روی اجزای صورت کشف کنید

فیزیوگنومی رشته یا هنری است که سعی دارد از روی جزئیات صورت و ساختار جمجمه افراد، شخصیت و ویژگی های روانی افراد را کشف کند.

فیزیوگنومی بیش از 3000 سال قدمت دارد - چینی ها آن را Miang Xiang یا هنر خوانش چهره می نامیدند - اما توسط دانشمندان متعددی مشاهده و اجرا شده است تا جایی که به عنوان یک شبه علمی به نام روانشناسی تبدیل شد که روانپزشک فرانسوی لوئیس کورمن (1901) -1995) که قبلاً در سال 1937 شرح داده شد و امروزه برای کاربردهای عملی آن در دنیای تجارت، انتخاب پرسنل یا جرم شناسی شتاب خاصی به خود گرفته است.

همیشه گفته اند صورت آیینه روح است. هیچ چیز درست تر از این نیست، زیرا عوامل زیادی در زندگی انسان وجود دارد که در نهایت اثری پاک نشدنی بر روی صورت او به جا می گذارد (فردی خندان در نهایت چین و چروک های دائمی را در هر دو طرف دهان نشان می دهد)، از جمله عوامل روانی (طولانی مدت). حالت نگرانی می تواند آثار دائمی روی پیشانی به جا بگذارد) یا ژنتیک (مانند ویژگی انفجاری و تقریباً آتشفشانی که نشان دهنده ابروهای بسته و پرپشت است).

چگونه کار می کند

فیزیوگنومی بر اساس ارتباط بین هر یک از سه ناحیه اصلی صورت و قسمت های مختلف بدن است:

1) ناحیه ذهنی یا فکری (پیشانی و ابرو) ظرفیت های فکری انسان را به عنوان بخشی از کابینی که مغز را در بر می گیرد نشان می دهد.

2) ناحیه عاطفی یا عاطفی (بینی، چشم، گوش)، بازتاب زندگی عاطفی خواهد بود، زیرا بینی از طریق مجاری تنفسی ارتباط مستقیمی با قفسه سینه، با قلب دارد که همواره مورد توجه بوده است. مخزن احساسات فرد

3) ناحیه حساس یا مادی (لب، دهان، چانه) به دلیل اتصال از دهان به معده و شکم، نشانگر حیات غریزی و مادی خواهد بود.

در نتیجه، ناحیه‌ای از صورت که از نظر ارتفاع بیش از دو مورد دیگر برجسته است، ما را از غلبه ذهنی، عاطفی یا حساس شخصیت فرد مورد تجزیه و تحلیل آگاه می‌کند. با این حال، حتی اگر یک منطقه غالب باشد، عناصر موجود در مناطق دیگر نیز باید در نظر گرفته شوند.

به همین ترتیب، دو ناحیه با قد یکسان می توانند به طور همزمان روی یک چهره برجسته شوند و در موارد نه چندان مکرر که این سه ناحیه با هم قابل مقایسه یا حتی یکسان هستند، مربوط به افرادی است که از نظر روانی متعادل هستند.

دو توصیه مهم: جزئیات یک چهره را فقط زمانی در نظر بگیرید و آن را ارزیابی کنید و از نتیجه‌گیری بدون اینکه حداقل دو شاخص در یک جهت باشند خودداری کنید.

به هر حال، یک عکس خوب به شما این امکان را می دهد که ارتفاع نواحی و اندازه گیری سایر جزئیات - مانند فاصله بین چشم ها - را به دقت ارزیابی کنید تا بتوانید آنالیز را بیشتر مشخص کنید.