ман ҳам шудам мактабхон

Hombre ҳam shudam maktabhon

Амакҷони суратгир, Биёву суратам гир.

Тоза шӯям рӯямро, Шона занам мӯямро. Пӯшам куртаи атлас, Шавам духтари қадрас. Ба мӯям пилта бандам, Хомӯш истам, ё хандам? Акои ман дар хидмат, Мефиристам ин сурат. Дида гӯяд акоям: «Калон шудаст укоям!»

Хонаи мо имшаб - тӯй, Меҳмон ояд аз ҳар сӯй: Ошноҳои акоям, Ҷӯраҳои дадоям.

Шумо ҳам, эй баччаҳо, Оед хонаи мо!

Хурӯсаки ланги мо,

Пагоҳӣ «қу-қу» гӯён,

Чӣ мегӯяд, модарҷон?

- Қу-қу-қу-қу! - мегӯяд,

- Чӣ шуд ба ту? - мегӯяд.

- Тез-тез-тез-тез, - мегӯяд,

- Аз хобат хез! - мегӯяд.

- Дуру дароз, - мегӯяд,

- Накун ароз! - мегӯяд.

- «Не-не» нагӯ, - мегӯяд,

- Рӯятро шӯ! - мегӯяд.

- Чоятро нӯш, - мегӯяд,

- Кафшатро пӯш! - мегӯяд.

- Даррав-даррав, - мегӯяд,

Роҳатонро мепоям, Бинед, чӣ хел акоям?! Аскарӣ, ки хуб будаст, Акоям хушрӯ шудаст!